be an incluencer!

als we de wereld anders inrichten zijn minder mensen beperkt

En als er minder mensen beperkt zijn, is er dus ook minder ondersteuning nodig, want als we geen drempels opwerpen hoeven we ook niemand daar weer overheen te helpen. Voor de Wmo betekent dit dat er minder geld nodig is en omdat we sowieso allemaal gelukkiger worden in een prettige leefomgeving is een meer inclusieve wereld een absolute win-win-win. 😉

#denkffna ... het enige dat hiervoor nodig is, is dat we een beetje (meer) aan elkaar denken en dat kunnen we!
We hebben het tijdens de coronacrisis ook gedaan. Vooral tijdens het begin, toen iedereen opeens voor een voldongen feit stond, mensen opgesloten zaten in hun huis en bijvoorbeeld helemaal niet snapten hoe een boodschappenservice werkte of die niet konden gebruiken omdat ze geen internet hadden. Opeens begrepen we dat niet iedereen zomaar wifi heeft...
We werden behoorlijk op elkaar teruggeworpen en wat we zagen was een enorme boost van mooie initiatieven. Mensen gingen voor elkaar koken, brachten boodschappen langs bij vreemden, zetten klussendiensten en anti-eenzaamheidsacties op en stortten ruimhartig als er geld nodig was. We doneerden laptops en spijkerden kinderen bij, die thuis niet geholpen konden worden én we letten beter op elkaar. We kunnen het dus hartstikke goed. Omdat de meeste mensen deugen. Echt.

We staan er gewoon niet bij stil
Naar mijn bescheiden mening zijn we ons gewoon niet zo bewust van wat dat wat we doen doet met een ander. Drempels, deurbellen & brievenbussen op hoge hoogten, een scooter geparkeerd op de blindegeleidelijn, die auto op de stoep of recht voor een oprit, enzovoorts. We weten niet half hoeveel mensen helemaal niet wegwijs worden in de digitale wereld of hoeveel kinderen in armoede opgroeien. En, zelf heb ik geen snor en ik had nooit bedacht dat al die snorren en baarden eigenlijk heel ondoenlijk zijn voor iedereen die slechthorend of zelfs doof is. Leuke mode, al die baardmannen, maar niet handig. Net als zware deurdrangers, reclameborden midden op straat... mondkapjes. Er zijn speciaal doorzichtige mondkapjes gemaakt. Maar waarom zijn ze speciaal? Waarom zijn niet alle mondkapjes doorzichtig?
We denken er gewoon niet over na. Vooral natuurlijk als we zelf alles kunnen wat we willen, het niet in ons vakgebied valt en we geen mensen kennen, die hinder ondervinden door de manier waarop wij iets doen (of juist laten). We leven in bubbels waar bepaalde problemen nu eenmaal niet bestaan, maar dat wil niet zeggen dat die problemen er niet zijn...

Een paar voorbeelden...
- Toen ik met een vriend naar de film ging moesten ze speciaal voor hem een stoel uit de zaal slopen en konden we alleen via de nooduitgang de zaal in en uit, omdat hij in een rolstoel zit. Heel vaak word ík trouwens aangesproken als ik samen ben met deze vriend.
- Een inwoner van Amsterdam deed een aanvraag voor een scootmobiel omdat zij eerder nog wel met haar rollator naar de supermarkt op de hoek kon lopen, maar nu, zoals ze zelf zei, wordt ingesloten door trendy cafeetjes, baristabars en dure restaurants, waar ze geen normaal bord eten hebben, laat staan een halfje gesneden bruin.
- Een andere inwoner, buiten het centrum in een wat sjieke buurt, vroeg de gemeente om hulp toen de boodschappenservice niet meer aan de voordeur van haar flat kwam (COVID-19 maatregel) en ze met haar rollator heen en weer moest tussen de begane grond en de 14e etage om het spul in huis te krijgen. Er was niemand aan wie ze hulp kon vragen, omdat er gewoonweg niemand was (allemaal aan het werk om die idioot hoge huren te kunnen ophoesten). En inderdaad, ook bij mij aan huis worden de pakketjes voor de voordeur gelegd en de boodschappen allang niet meer tot in de keuken gebracht.
- In de winter deelde een vriend een foto van een berg sneeuw, die netjes van de straat was geveegd en op de parkeerplaats voor mensen met een gehandicaptenparkeerkaart was gedumpt. Alsof mensen die geen 100 meter kunnen lopen toch geen boodschappen hoeven doen.
- De zelfscanners bij mijn buurtsuper zijn zo ingericht dat ik er staand al amper bij kan, laat staan dat mensen in een rolstoel of scootmobiel hun eigen groenten kunnen afwegen en ja hoor, wij zijn een heel vriendelijke buurt dus er is altijd iemand die wil helpen, maar waarom zouden we mensen afhankelijk willen houden van hulp?
- De medicatie-uitgifte-automaat van onze buurtapotheek is zo ingericht dat ik op mijn tenen moest staan om op het display te kijken, dus hoe dan... als je geen tenen hebt of helemaal niet kunt staan???
- Niet iedereen heeft de beschikking over internet thuis. Bijvoorbeeld omdat daar geen geld voor is. Kun je je voorstellen wat dát betekent? Ik had het me nooit gerealiseerd, totdat ik mensen sprak voor wie dit de werkelijkheid is.
... en zo heb ik nog wel meer voorbeelden en jij waarschijnlijk ook als je er even over nadenkt.

Hoe het beter kan
Daar begint het: bij erover nadenken. Door je te verplaatsen in die ander. Door je af te vragen hoe het voor die ander is. Door te vragen wat iemand nodig heeft om het zelf te kunnen. Door samen te bekijken hoe je dat kunt realiseren. En dat dan te doen.

Wat jij kunt doen?
Je kunt altijd iets. Doe dat.
Stel je werkt bij een woningbouwvereniging of een bouwbedrijf en je gaat een renovatie uitvoeren of je bent bezig met ontwikkelen van een nieuw winkelconcept of oude kantoorpanden aan het omturnen naar woningen of, als dat weer mag, je bent van het evenementen organiseren; stel je bent betrokken bij de aanleg van vluchtroutes in tunnels of bij het uitzetten van de lijnen in de nieuwe anderhalvemetermaatschappij of je bent dus die snor- en baarddrager...
Stel dat je buren hebt die slecht ter been zijn of beperkt zicht hebben, een collega in een rolstoel... you name it... denk dan eens na of dat wat jij doet hindernissen opwerpt of juist niet. Die fiets op de stoep, jouw auto voor het afritje, die overhangende tak. Stel dat je merkt dat die buren niet alleen slecht ter been zijn, maar ook geen geld hebben voor bijvoorbeeld wifi. Je kunt jouw rijkdommen best een beetje delen: dat internet bijvoorbeeld, die fiets die je toch niet meer gebruikt, eten... whatever.

Denk ff na
Door na te denken wat dat wat jij doet met een ander als je dat ene rolstoeltoegankelijke toilet in jouw restaurant gebruikt voor opslag, de parkeerplaats voor vergunninghouders bezet als je 'alleen even de winkel in- en uit springt’ voor een krant of een bosje bloemen. Denk ff na als je iemand ziet worstelen met een stoepje, een drempel, een tas boodschappen of met geven van een antwoord. Denk gewoon ff na over een ander en ga het gesprek aan. Wees nieuwsgierig. Vraag. Luister. Vraag meer. Luister meer. En doe wat je kunt.

Verander de wereld en begin bij jezelf
Als we de wereld anders inrichten zijn minder mensen beperkt klinkt groot en uiteindelijk is het dat ook, maar als jij je nou richt op jouw eigen vierkante meters en iedereen doet dat dan komen we er vanzelf. In wát je ook doet... en dan bedoel ik ook echt in 'wat je ook doet', want of je nu Wmo consulent, jeugdwerker, arts, therapeut, bakker, overblijfouder, boodschappenbezorger, groenwerker, koffieschenker, ambtenaar, architect, vakkenvuller, wat dan ook, bent of doet... zijn kansen te vinden om bij te dragen aan een meer inclusieve maatschappij. Gewoon daar waar jij woont, werkt leeft... in jouw eigen omgeving, binnen jouw eigen bereik. Gewoon ff nadenken dus en doen wat je kunt. Je kunt altijd iets. Doe dat. Be an #incluencer.

Alvast grote dankjewel. 🙏🏻

Met bevlogen groet,
Sandra